همه عمر در تباهی همه عمر غرق غفلت            به دلم هزار غصه به دلم هزار حسرت

پی کار خویش بودم پی کار من دویدی            ز بزرگی تو شاها چه کنم من از خجالت

چه زیان تو را که یک دم بغلت کنم عزیزم            نظری که شام هجران برسد به صبح وصلت

دل من گـرفـته آقا تو بـیا برس به دادم            سحری تو یاد من کن که خوشم به این حمایت

به هوای گـریه‌هایم تو فقـط بمان برایم            تو بسی برای نوکر به غریبه‌ها چه حاجت

نفسی که بی‌تو باشد برود که برنگردد            به تو بسته است جانم ز نخست تا قیامت

منِ کـربلا نـرفـته به خـودت امـیدوارم            سفـرم به گردن تو، بنـما قـبول زحمت

همه روضه‌ها اگرچه زده آتشی به جانت            به دلت دو صد شرر زد غم روضۀ اسارت